Prema drevnim zapisima i iskopinama, arheolozi su utvrdili da su još stari Vavilonci u svojim domaćinstvima proizvodili i konzumirali pivo 7000 godina pre nove ere. Imali su čak 16 sorti piva, a za varenje su koristili ječmeni slad i pšenicu. Tehnologija proizvodnje piva se iz Vavilona prenela do drevnog Egipta, Persije, Grčke. Preko istočnog Mediterana tehnologija proizvodnje piva stigla je i do Feudvara, vatinskog naselja na Titelskom bregu, 1700 godina pre nove ere.
Arheološkim sakupljanjem ugljenisanih žitarica u ostacima kuća i silosa na Feudvaru kod Mošorina, otkrivene su veće količine isklijalog ječma i dvozrne pšenice iste veličine zrna od koje se pravio slad. Na osnovu ovog nalaza zaključeno je da su Vatinci na Titelskom bregu proizvodili i konzumirali pivo. Pivo je bilo u kategoriji hrane visoke kaloričnosti i zajedno sa drugim artiklima nalazilo se na tablicama ishrane kod podizanja piramida, te nije čudno da su ga vatinski stanovnici Titelskog brega preuzeli zajedno sa ostalim civilizacijskim dostignućima tog vremena.
Kako je civilizacija napredovala tako je napredovala i tehnologija pravljenja piva, tako su se menjali i sastojci. Tokom srednjeg veka, za očuvanje i unapređenje tehnologije proizvodnje piva ali i njegovog konzumiranja, bili su zaduženi kaluđeri u manastirima.
Kaluđeri su bili prvi koji su pivu pridodali hmelj iz „medicinskih“ razloga, a i radi boljeg konzerviranja. Ono je proglašeno „hrišćanskim lekovitim napitkom“ da bi se uključilo u kaluđersku hranu, a smelo se piti i u dane posta. Nemamo, međutim, podataka o spravljenju piva na našim prostorima u srednjem veku.
Neki izvori govore da se pivo u Srbiji pilo za vreme turske vladavine u XV veku, a da su prve pivare nikle u Beogradu na Dorćolu tokom XVIII veka. Industrijska revolucija XIX veka i ukupnog tehnološkog razvoja uslovila je razvoj tehnologije proizvodnje piva.
U Titelu za vreme Šajkaškog bataljona, postojala je jedna pivara koju je 1800. godine osnovao Adam Jung. Nju je kasnije preuzeo pivar Jakob Kristijan za koga se zna da je molio za povećanje cene piva, ali je odbijen pošto je cena holbe piva u Novom Sadu bila 10 krajcara, za 2 krajcare niža nego u Titelu. Čak i u ono vreme Titel je u nekim stvarima bio skuplji od drugih varoši.
Mirnodopski razvitak ukupne privrede, pa tako i proizvodnje piva, u Šajkaškoj prekinut je revolucijom 1848. godine. Od tada sve do današnjih dana, konzumenata piva i krčmi ima sve više, ali se pivo više ne proizvodi u našoj varoši.
Izvori: Slavko Gavrilović: Iz privredne i društvene istorije bataljona XVIII-XIX veka, u Šajkaška, istorija I, Matica srpska, Novi Sad, 1975